"Powódź" Paweł Fleszar.

OPIS.

Pewnej nocy czterdziestoletni Jakub wyskakuje z dziewiątego piętra wieżowca w Krakowie. Zostawia list pożegnalny ze zdjęciem pięknej dziewczyny. Być może jest to Zuza, o której Kuba napisał: „Zły człowiek zabrał Zuzę i odtąd moje życie straciło sens”.
Co tak naprawdę skłoniło mężczyznę do samobójstwa? Kim jest Zuza i co się z nią stało? Jaki związek z tym wszystkim mają budzące grozę filmy znalezione w smartfonie Jakuba? Odpowiedzi na te pytania próbuje znaleźć Kris, przyjaciel Kuby z dzieciństwa. Kris jest zawodowym żołnierzem, ale daleko mu do typowego bohatera, który samotnie stawia czoło złemu światu – kiepsko strzela, ma nadciśnienie i początki nadwagi. Tymczasem prywatne śledztwo, w którym pomaga mu dwójka nastolatków, prowadzi go do zaskakujących odkryć…
W tym obfitującym w humor kryminale autor podrzuca czytelnikowi różne tropy, sprowadzając go często na manowce. Tytułowa powódź nieubłaganie zbliża się do miasta…

źródło opisu: https://www.km.com.pl/ksiazka-456-powodz.html

źródło okładki: https://www.km.com.pl/ksiazka-456-powodz.html

Liczba stron: 212

Do książki podeszłam z lekkim dystansem, ale i również z ciekawością. Z jednej strony byłam naprawdę zaciekawiona opisem, który trochę mroczny, ale z pewnością z dozą kryminalistyki przekonał mnie najbardziej, ale z drugiej strony coś mnie od niej odpychało. Jednakże, iż lubuję się w książkach rodaków, a przy tym w debiutach to postanowiłam, że dam szansę autorowi. Tym bardziej, że gatunek kryminalny nie jest mi obcy i zaczytuje się w nim w wolnej chwili to też mam duże oczekiwania wobec tego utworu.

Wstępnie co rzuciło mi się w oczy to każdy nowy dzień w książce zaczyna się wycinkiem z kalendarza i dodatkowymi informacjami medialnymi (gazeta, internet). Jest to zdecydowanie bardzo ciekawy pomysł i oddający tej książce trochę podmuchu nowości. Element, który powoduje chęć zagłębienia się w niej. Pisarz stworzył całą fabułę opartą na jednym tygodniu. To rzadko spotykane, aby całą powieść zamknąć dokładnie począwszy od poniedziałku, a kończywszy na niedzieli. I to ma swoje plusy, a między innymi nie rozwleka tej książki na siłę. Chociaż przyznam się szczerze, iż początek był dla mnie trudny. Nie potrafiłam odnaleźć się w niej. Do tego dochodziły opisy, które nie pomagały mi w żaden sposób, a miałam wrażenie, iż przeszkadzają. 

Czasem trzeba znaleźć swoją wojnę i walczyć w niej nawet, jeśli wydaje ci się, że kompletnie się do tego nie nadajesz.

Jednakże książka pana Pawła przede wszystkim ma bardzo krótkie rozdziały, które u mnie są zaliczane do zalet. Jest to bardzo wygodne w czytaniu ponieważ w dowolnym momencie mogę ja zakończyć nie mając obawy, że stracę wątek.

Solidarność pijaków jest wielka i piękna jak miłość. Ale bardziej wierna i niezawodna.

Lecz powróćmy do fabuły, która ma być zakątkiem zagadek i kryminalistycznych cech. I tu niestety zaczynają się schody. Rodak nie wykorzystał do końca potencjału, który ma porwać czytelnika w otchłań fikcyjnego świata. Bo o ile fabuła całkiem zgrabnie stworzona to już z przelaniem tego na papier jest trochę ciężej. Z pewnością pozazdrościć można oryginalność twórcy i widać, że przemyślanego wątku, ale zabrakło w niej tego sekretu skrywanego. Dokładniej rzecz ujmując o nutkę zagadki i emocjonalnego przywiązania. 

Wbrew idealistycznym twierdzeniom, ludzie na ogół nie zmieniają się na lepsze, lecz rzadko zmieniają się również na gorsze. Choć robią dobre i złe rzeczy pod wpływem emocji, impulsu chwili, okoliczności.

Być może jest to spowodowane odkładaniem jej na bok i wracanie do czytania po upłynięciu kilku dni, ale niestety musiałam od niej odpoczywać. Utwór ten powinien zająć czytelnikowi jeden wieczór, a może weekend, ponieważ nie jest to grube tomiszcze. Jednakże zdecydowanie brakowało mi w niej tego klimatu. Atmosfery, która przede wszystkim trzyma w napięciu. Mam takie wrażenie, że autor napisał tę książkę bardziej dla płci męskiej. Może dlatego, bo główny bohater jest byłym wojskowym, który pokazuje nam męskie punkty widzenia i narracja prowadzona jest właśnie z jego perspektywy. A to sprawia, że nie czuje do niego przywiązania. Reszta postaci są bardziej pomijane w opisach i szybko o nich zapomnę. Jakby na siłę kreowane, a to nie pomaga.

- Używam starej, klawiszowej Nokii.
- Zastanawiam się chwilami, czy ty jesteś prawdziwy. - Marika podniosła uniosła brwi i wykrzywiła kącik ust, a Kamil patrzył na niego z rozdziawioną buzią.
- Nie będę wyrzucał porządnego, działającego telefonu, na który wydałem sporo kasy, ze względu na modę, czy możliwość sprawdzenia czegoś tam na ulicy - zirytował się Kris.
- Oddając go do Muzeum Techniki, zarobiłbyś na smartfona. - Marika była bezlitosna.

Niestety nawet akcja, która powinna być wartka to w tej lekturze nie do końca przemówiła do mnie.  Niby jest tajemnicza, ale jednak przesyt opisów nie pozwalał mi czerpać z niej radości. Nawet dialogi są proste i bez charakteru. Tytułowa "Powódź" została stoczona na bok, a głównym cele jest zakończenie sprawy samobójstwa. Zdaję sobie sprawę jednak, że ciężko jest stworzyć zakończenie tak, aby czytelnik nie domyślił się jego. Jednak to autorowi wyszło. Jest nie do odgadnięcia, ale za to trochę zbytnio przekombinowany. Lecz i tak należą mu się brawa za zaskakujący moment odkrycia prawdy.

Teraz najlepiej sprzedaje się koniec kariery, więc można go urządzić parę razy. Nie wybieram się na ich koncert, póki Jon Lord nie żyje, a Gillan jest skłócony z Blackmorem. Szybko to nie nastąpi, bo prędzej Lord zmartwychwstanie, niż tamci się pogodzą

Za to ogromnym plusem śmiało mogę napisać jest zrozumiałość tekstu. Dodatkowa zaletą jest miejsce akcji. Jestem ogromnie wdzięczna iż dzieje się to w Polsce. No i przede wszystkim zakończenie, którego się nie domyśliłam.

Według mnie jest to typowa książka dla mężczyzn. Dużo w niej opisów zbędnych, a bohaterowie nie przekonali mnie do siebie. Historie tą niestety szybko zapomnę, a nie o to w tym chodzi. Jednakże nie jest to najgorsza powieść jaką czytałam. Z pewnością znajdzie swoich fanów, a ja obiecuję, że jak nadejdzie okazja dam kolejną szansę rodakowi.

5/10

Jestem ciekawa co wy sądzicie na temat tej książki ? A może macie ją w planach ?

Koniecznie dajcie znać w komentarzu.