"Jak adoptowałem Antona" Robert Klose.

Liczba stron: 296

 OPIS

Geny to za mało, by mówić, że jest się ojcem. Prawdziwe rodzicielstwo zaczyna się w sercu.

Wychowanie dziecka to wyzwanie, na które nie wszyscy są gotowi. Amerykanin Robert Klose potrafi mu sprostać.
Od kilku lat opiekuje się pochodzącym z Rosji Aloszą, a kiedy chłopak dorasta, Robert postanawia adoptować jeszcze jednego syna. Tym razem chce przyjąć pod swój dach dziecko z Ukrainy.

Po dokonaniu formalności, niekiedy graniczących z absurdem, Robert wyrusza w podróż. Na miejscu sytuacja przybiera jednak nieoczekiwany obrót i Klose musi stawić czoła biurokratycznej machinie. W trakcie tych zmagań nawiązuje głęboką więź z Antonem, chłopcem, któremu pragnie ofiarować szczęśliwy dom. Nie wie jeszcze, jak wiele przeszkód stanie na jego drodze i ile determinacji będzie musiał wykazać, by spełnić to marzenie…

„Jak adoptowałem Antona” to poruszająca, pełna humoru opowieść z życia autora. Historia, która rozgrywa się w cieniu ataków z 11 września, pokazuje świat bez ubarwień, a jednocześnie niesie nadzieję obecnym i przyszłym rodzicom – nie tylko adopcyjnym.

Opis pochodzi ze strony lubimyczytac.pl

"Jak adoptowałem Antona" już od początku wzbudziła moją ciekawość. Sam tytuł, ale również i opis sprawiają, iż te przeżycia mogą być niezapomniane. Na samym jednak wstępie chcę od razu podziękować panu Piotrowi za możliwość przeczytania tej książki. Jakby nie on, to z pewnością nawet bym nie usłyszała o tym tytule. 

Książka pana Roberta opowiada o jego życiu, ale bardziej się skupia na tym jak samotny ojciec adoptował małego chłopca z Ukrainy. Pochodzący z Ameryki mężczyzna już jedno dziecko adoptował. Alosza był i do tej pory jest dla niego wszystkim. Jednak pewnego dnia poczuł silną potrzebę zaadoptowania jeszcze jednego chłopca. Już wiedział jakie trudności mogą napotkać, ale nie zdawał sobie sprawy, iż będzie to takie trudne. Tym bardziej, że od pierwszego spotkania z Antonem pan Robert się w nim zakochał. Ta walka o danie temu małemu chłopcu kochanego domu jest właśnie szczegółowo opisana na łamach tych stron. 
Między innymi również można się dowiedzieć jak kosztowne jest to wszystko, ale także jak dużo mogą pomóc przyjacielskie wsparcie. Lecz to dopiero początek tej zawiłej drogi. Wszystko się zacznie jak Anton wkroczy świat dotąd mu nieznany.  

Warto wspomnieć, że opieka nad dziećmi jest bardzo trudna. Sama mam prawie dwulatka i wiem o czym piszę. Tym bardziej mam ogromny szacunek, a przede wszystkim wielki podziw dla samotnego ojca, który miał w sobie tyle miłości i spokoju, aby wychować nie jednego, a dwóch synów. Sam także wspomina w tej lekturze, że każde dziecko jest inne. I dziękuję każdemu kto pomógł w tym wszystkim, aby Anton się za klimatyzował i powoli zrozumiał, że nigdy już nie straci rodzica. 

Kiedy chłopcy się spotkali, natychmiast przypadli sobie do gustu. Marcin wysypał na podłogę górę klocków Lego i we dwóch zaczęli się nimi bawić. Co ciekawe, rozmawiali ze sobą z ożywieniem. Marcin mówił po polsku, Anton po rosyjsku, a mimo to wydawało się, że dobrze się rozumieją. Chociaż zarówno polski, jak i rosyjski są językami słowiańskimi, nie są one wzajemnie zrozumiałe z wyjątkiem ograniczonej liczby słów. To skłoniło Marcina do komentarza: – Anton, twój polski jest słaby. Na to Anton odpowiedział: – Nie, to twój rosyjski jest zły.

To wszystko sprawia, że łezka w oku się kręci. Jest to niezwykle wzruszająca książka. Samo czytanie jej jest bardzo płynne, ponieważ nie ma w niej trudnego słownictwa, ale także, bo nie jest to grube tomiszcze. Na tych niecałych trzystu stronach jest zawarte wszystko. Od trudności, przyjaźni, determinacji, ale także miłości, spokoju i waleczności. Jest to pamiętnik pisany przez ojca dla wszystkich tych, którzy nie wierzą, iż samotny ojciec również może być świetnym rodzicem. Tak ja to widzę, a jak wy ją zinterpretujecie ? Tego chętnie się od was dowiem.

Także w tym przypadku nie liczą się geny, a serce. Miłość może przezwyciężyć wszystko. Właśnie to motto definiuje tę książkę. Polecam wam ją z całego serduszka, ponieważ wiem, że nie zawiedziecie się.

8/10

Bardzo dziękuję za współpracę. Dobrze, że takie książki powstają.