#04 Kot, który spadł z nieba. Takashi Hiraide.

OPIS.

Małżeństwo trzydziestolatków mieszka w małym wynajętym domku w spokojnej dzielnicy Tokio. Pewnego dnia do ich życia wkracza Chibi - kotka, która każdego dnia zjawia się nieproszona w ich ogrodzie. Z czasem małżonkowie zaczynają rozmawiać o Chibi, dbać o nią i traktować ją jak domownika. Zwierzątko zbliża ich do siebie i staje się impulsem do rozważań nad radością życia, przeznaczeniem i upływającym czasem.

Kot który spadł z nieba to powieść-medytacja o poszukiwaniu szczęścia na przekór monotonii dnia codziennego. Hiraide niezwykle subtelnie nakreśla portret psychologiczny swoich bohaterów, którzy stopniowo zaczynają czerpać radość z nawet najbardziej błahych wydarzeń.

Jedna z nielicznych japońskich książek, które znalazły się na liście bestsellerów “New York Timesa”


Napisana pięknym językiem powieść, przepełniona refleksją filozoficzną, tryskająca inteligentnym humorem.
Publishers Weekly

Niezwykle intymny i pełen życia obraz zamkniętego, prywatnego świata, który jednocześnie otwiera się na innych.
The New York Times

źródło opisu: http://www.wuj.pl

Liczba stron: 144

Książka do mnie trafiła całkiem przypadkiem. Nigdy nie byłam jakoś za takimi pozycjami, ponieważ nie przemawiały do mnie. Nie do końca są to historie, w które lubię się zagłębiać. Jednak postanowiłam spróbować. Być może źle oceniam takie książki i być może okaże się, że będzie to coś godnego uwagi.

Początkowo bardzo zafascynowała mnie twórczość autora. Jednakże z każdym kolejnym rozdziałem co raz mniej podobała mi się jego twórczość. Coraz ciężej zaczynało mi się ją czytać. A przez to coraz trudniej było mi ją skończyć. Być może jest to spowodowane długimi opisami. I stylem dla mnie zbyt ciężkim do przyjęcia.

- To nasz kot - mówiła żona, choć dobrze wiedziała, że Chibi nie należy do nas. Myślała o niej jak o podarunku z jakiejś odległej krainy. Jak o upominku, który spadł z nieba.

Spodziewałam się, iż znajdę w niej jakieś odetchnienie po ciężkim dniu, ale im głębiej starałam się wejść w nią tym ciężej mi było się do niej przekonać. Jest to prosta historia o małżeństwie. O małżeństwie, którzy na swojej drodze spotkali kota. Kota, z którym się zaprzyjaźnili, a który potem odszedł. Faktem jest, że było czuć emocjonalny smutek. Tego nie da się odebrać pisarzowi, ale to by było na tyle. 

Skąd bierze się to pragnienie serca, by stanąć w miejscu, w którym spoczywa ciało zmarłego? Może to chęć, by - gdy już upewnimy się, że ten, którego straciliśmy, był nam drogi i nikt nam go nie zastąpi - połączyć się z nim w innym wymiarze

Prosta, ale emocjonalna fabuła jest przesycona bardzo nudnymi opisami, które ciężko mi się czytało. Niestety z przykrością muszę oświadczyć, że były one dla mnie nudnawe. Nie jest to typ książki dla mnie. Tym bardziej, że akcji w tej książce nie ma w ogóle. Ja niestety z ogromnym bólem nie znalazłam w niej większych plusów.

Niestety ja ze swojej strony nie mogę jej polecić. Jednakże zdaje sobie sprawę, że znajdą się fani takich opowieści. I z pewnością pokochają nietypową pisownię pisarza.

3/10