Czy Remigiusz Mróz znowu zaskakuje?

OPIS.

Wczesne lata dwutysięczne. Blokowisko na osiedlu RZNiW żyje w rytmie rapu, oddycha dymem z jointów i nie toleruje obcych. Na dwunastym piętrze jednego z bloków mieszka Deso – wychowujący się bez rodziców chłopak, który na co dzień musi zmagać się z życiem w skrajnej nędzy.
Pewnej nocy otrzymuje esemesa z nieznanego numeru. Nadawca pisze: „Boję się. Chyba ktoś za mną idzie”. Deso po chwili oddzwania, ale w słuchawce słyszy jedynie trzaski. Nazajutrz okazuje się, że zaginęła dziewczyna z jego klasy. Chłopak nie wie, dlaczego próbowała skontaktować się akurat z nim, ale uznaje to za nieprzypadkowe i zaczyna szukać zaginionej.
Osiedle RZNiW to nie tylko fascynująca historia kryminalna, ale także świeże spojrzenie na hip-hopową subkulturę przełomu wieków i wciąż obecny problem ubóstwa w Polsce.

Książka od razu przykuła moje oko jak tylko ją ujrzałam. To przez to, iż sama się wychowałam w tych latach. A wejście ponownie w ten świat to tylko miłe wspomnienia. Bardzo ucieszyłam się, że mam możliwość na nowo przeżyć dziecięce lata na nowo. Tylko nie wiedziałam jednego. Czy autor poradzi sobie z młodzieżowym slangiem i czy nie przedobrzy tej lektury. Długo jednak się nad tym nie zastanawiałam, ponieważ postanowiłam się za nią od razu zabrać i sprawdzić co skrywa przed nami ten znany autor.

Tym razem pan Remigiusz chce wcielić się w role nastolatka z lat dwutysięcznych. Małolata z osiedla, gdzie toczy się inne życie i inny świat. Pan Mróz próbuje pisać żargonem młodzieżowym, który będzie zrozumiały dla większości młodych ludzi. Lecz niestety, ale muszę to napisać, że mnie momentami to bardzo przeszkadza i przede wszystkim nie odpowiada. Nie pasuje to do stylu, który miałam już okazje poznać u tego autora.. Sama wychowałam się na podobnym osiedlu i wiem jak tam toczyło się życie. Jednakże uważam, że tę historie można było napisać w całkiem cywilizowany sposób. Napisać ją bez tych wszystkich tandetnych słówek, które tak bardzo rażą po oczach. Jednakże może ja się nie znam i w innych rejonach właśnie tak się odzywano. No, ale jak się mylę to proszę dajcie znać w komentarzu. ;)

Wiedziałem o tym, k**wa, lepiej od nich. W przeciwieństwie do nich zdawałem sobie sprawę, że jak się nie ma hajsu, trzeba mieć znajomości. Że w banku bogaty dostaje premię za to, że się nachapał, a biednemu dopierdolą, by wyrównać sobie bilans. Że biedny odwali kitę, zanim dostanie się do lekarza, tymczasem bogaty zostanie przyjęty z biegu ze stłuczonym paznokciem. I że jak znasz dyrektora liceum, to twoja córka będzie miała zajebisty start, jak nie, pożegnaj się z perspektywami. A był to dopiero początek – prawdziwe koneksje zaczynały się liczyć dopiero w momencie, kiedy wchodziło się na rynek pracy.
Przyjęcie? Tylko po znajomości.

To jest pierwsza taka wada, którą da się zauważyć od samego początku. I aż do samego końca ciągnie się ten slangowym styl, który z pewnością dla większości czytelników będzie prostacki i nieudana chęcią przebicia się do nastolatków. Tylko ja się pytam po co ? Czy nie można było tego napisać bez tego dziwaczenia ?

Kolejne możliwości pojawiały się w jeszcze szybszym tempie. Dopiero po chwili uświadomiłam sobie, jak niewiele potrzeba, by dać się uwieść pieniądzom. Właściwie nie trzeba było ich nawet mieć.

No, ale nie wszystko musi być idealnie dobrane, żeby książka okazała dość ciekawa. I chociaż dialogi również nie powalają na kolana to i tak śmiało mogę napisać, że autor naprawdę miał interesujący pomysł na fabułę. A całą książkę postanowił podzielić na tekst piosenki, w której jak wiadomo znajdują się zwrotki i refren. W zwrotkach znajdziecie opisywaną teraźniejszość, a w refrenach pisarz postanowił zaskakiwać. Jest to dosyć zaskakujące, ale za to bardzo trafne zagranie. Czytelnik może wczuć się w klimat kryminalnego gatunku z nutami rapu. I chociaż przez całą powieść ciągną się wulgaryzmy to i tak uważam, że jest to jak najbardziej na miejscu. Wtapia się to w klimat całej sytuacji.

Wszystkie dzieciaki były okrutne, przez co doszłam do wniosku, że przychodzimy na świat z gruntu źli. Dopóki nie nauczymy się empatii i współczucia, pastwienie się nad innymi wydaje nam się czymś przyjemnym. Nasza natura nie ma więc nic wspólnego z dobrem – uczymy się go dopiero dzięki normom społecznym.

Tak jak wspominałam wyżej, że proste dialogi to w ten książce podstawa. Jednak warto również na bąknąć o bohaterach. Pan Remigiusz wykreował całkiem ciekawych młodych ludzi. Z lekkim przesytem, ale da się to znieść. Jednakże do tego całokształtu  dochodzi prosty język, ale za to zrozumiały. No i musi to zdanie tutaj paść, że ta lektura swym stylem do mnie nie przemawia. Bardziej oczekiwałam czegoś innego. Być może, dlatego bo nie jestem obyta z twórczością autora. Na swoim koncie mam jedną jego książkę. Być może to również problem w tym, że wychowałam się w tych latach i dlatego pokładałam dużą nadzieję w pisarzu. Tym razem jednak nie udało się.

- Prawdziwy świat wygląda inaczej - mówi Żaba. - W nim ofiara najczęściej po prostu nie jest w stanie nic zrobić.

Lecz jedno wiem na pewno. Historia ta wciąga. Doza kryminalistyczna z nutką romantyki i historii rapu pozwala mi na chwilowe zapomnienie o ciężkich czasach jakie teraz niestety mamy. No, bo zapomniałam dodać, że autor bardzo dużo wspomina o hip-hopowych kawałkach z tamtych lat. Znajdziecie w niej bardzo dużo znanych tytułów jak i tych mniej słuchanych.

- Jakoś nie wyglądasz mi na dziewczynę lubiącą hip-hop.
- Z pozorów nikt jeszcze nie ułożył prawdziwego obrazu człowieka.

Ale najlepsze zostawiłam na koniec. Uwierzcie mi zakończenie tej książki powala na kolana. Jest tak nie przewidywalne, iż długo nie mogłam wyjść z podziwu autora.

Czy polecam ? Moja odpowiedź brzmi TAK. Jest oczywiście z wadami, ale za to ma nieprzewidywalne zakończenie, a przy tym wciąga. Ta pozycja szczególnie przypadnie osobą, które wychowały się w tych latach, jak i również młodym dorosłym, którzy nie mieli okazji dorastać w takich czasach. Czyli "Osiedle RZNiW" jest dla każdego. ;)

8/10