Czym jest HONOR?

OPIS.

Prawo obowiązujące w Jordanii bywa bezwzględne wobec kobiet, a surowa obyczajowość sprawia, że w rolę sędziów nierzadko wcielają się bliscy. Nic dziwnego, skoro seks przedmałżeński sprowadza hańbę na całą rodzinę kobiety, która dopuściła się nierządu. Jedynym sposobem na przywrócenie utraconego honoru jest zabicie cudzołożnicy – matki, siostry, córki. Dotyczy to nie tylko związków przedmałżeńskich, ale również gwałtów czy relacji homoseksualnych. A jeśli kobieta, która czuje się zagrożona, zwróci się do służb publicznych po pomoc, najprawdopodobniej „dla ochrony” trafi do więzienia, zaś oprawcy pozostaną bezkarni.

Norweska dziennikarka Lene Wold na przykładzie historii Rahmana, Aiszy i Aminy próbuje zrozumieć, co kieruje Jordańczykami, którzy w XXI wieku wciąż kultywują krwawą tradycję honorowych zabójstw. Starszą córkę ojciec zamordował z powodu jej związku z kobietą, młodsza miała zginąć za ukrywanie prawdy o siostrze i tylko cudem uniknęła śmierci. Autorka z niezwykłą otwartością, bez krzywdzących stereotypów wysłuchuje zarówno sprawcy, jak i siostry ofiary. Narażając życie, poszukuje odpowiedzi na pytanie: co kieruje ojcem, który zabija ukochane dzieci?

źródło opisu: www.czarne.com.pl

Kolejny reportaż trafił w moje ręce bardzo nie spodziewanie. Historie taka jak ta bardzo mnie interesują i z ciekawością się w nie zaczytuje. Jednakże zdaje sobie sprawę, że trudno jest recenzować takie pozycje. Trudne ze względu na mnóstwo przykrych emocji, ale i także dlatego bo są to prawdziwe przeżycia, w które ciężko uwierzyć. Historie, które opowiadają tak wiele a tak mało są rozpowszechniane. Bo czym jest honor ? Jak ludzie w tych odległych krajach mogą zabijać w imię honoru ? Dlaczego tak się dzieje i co czuja ? To postaram wam się przekazać w mojej recenzji.

Zacznę od tego, iż reportaże to dla mnie nie nowość. Jednak nowością jest dla mnie twórczość autorki. Dotąd mi nie znana, ale z chęcią chce odkryć jej pióro. 

Ale ty przecież zawsze mówisz, że trzeba uczyć się z historii. I że ludzie, którzy nie przyznają się do błędów, nigdy nie mogą iść do przodu.

Pani Wold opowiada bardzo rzeczowo o Jordanii. Widać, że chce przekazać jak najwięcej faktów i nie ma zamiaru czytelnika owijać w bawełnę. Sama również spotkała się z przykrością. I to właśnie na samym wstępie opisuje. Przerażające, ale prawdziwe wydarzenie. Jednak nie spowodowało to u niej paniki i ucieczkę do swojego ojczystego kraju, a jeszcze mocniej tylko umocniła się w przekonaniu, iż musi dowiedzieć się czym jest zabijanie w imię honoru ? Jak człowiek może bez karnie potem chodzić po ulicy ? Dlatego też swoją przygodę zaczęła opisywać od starszego człowieka, który rozwagą zabił swoje dziecko, a drugie usiłował. . Zapytacie, ale jak to ? Dlaczego ? Tego wam nie zdradzę. Jednak postaram wam trochę uchylić rąbka tajemnicy i zachęcić do sięgnięcia po ten reportaż.

Rahman widział, jak ta nienawiść rośnie, prędzej niż kiedykolwiek rosła miłość.

Wracając do głównego bohatera, któremu wiadomo z przyczyn takich, a nie innych zmieniono imię chce napisać, że jest to osoba dla nas uznawana jako tyran i zbrodniarz, ale w jego oczach inaczej to wygląda. Autorka pokazuje nam od czego to się wszystko zaczęło. Wplata jego historie z przeszłości od dziecka, gdzie widział śmierć koleżanki, aż po teraźniejszość. Pisarka robi to bardzo umiejętnie, a przy tym informacje te się nie mieszają. Chce odchylić nam troszkę tajemnicy, a przy tym sama skrywa sekret, o którym w tym kraju nie może mówić.

Tylko ślepiec nie jest w stanie widzieć tego, czego widzieć nie może.

Podczas tej historii poznamy także historie Jordanu jak i opowieść córki, której udało się uciec przed honorowa śmiercią. Między innymi emocjonalne odczucia kobiety, która pisarka opisuje obszernie ale nie nużąco. Poznajemy jej sekrety. Tajemnice, która u nas w Europie jest praktycznie normalna, a w kraju o innym wyznaniu jest hańbą. Jednak czy to jest powód do wtargnięcia na jej życie przez najbliższą jej osobę?

To było sto trzydzieści dziewięć kobiet, które zostały zastrzelone, zamęczone elektrowstrząsami, spalone, ścięte toporem, ukamieniowane, rozjechane samochodem albo zmuszone do wypicia trucizny. Z powodów takich jak gwałt, niemoralne prowadzenie się, niewierność, stosowanie makijażu lub zbyt późne powroty do domu.

Sama jednak autorka w reportażu opisuje również swoje przeżycia, które czuła podczas każdej podróży do bohaterów. Wkleja je pomiędzy informacjami, które daje jej kobieta, która przeżyła napaść swego ojca. Opisuje jak wiele miała szczęścia w swoich przygodach. Przy okazji ukazuje nam po krotce Koran, który bardzo mnie zaciekawił. Zawsze jestem otwarta na nowe informacje i wiedzę, dlatego też z ogromna uwaga czytałam ten tekst. Lecz czy to tłumaczy zabijanie lub wiezienie kobiet, żeby je chronić przed złoczyńcami ? Czy nie powinno być na odwrót? Czy to właśnie Ci mężczyźni, którzy zabijają w imię zasad nie powinni siedzieć za kratkami? I tu jest bardzo ciekawie, ponieważ pisarka utwierdza czytelnika, iż ten kraj jest naprawdę odmienny. Jednakże jak tak można? To pytanie zadaję sobie przez cały ten reportaż.

Całość jest bardzo interesująca i bardzo ważna. Opisana w sposób wiarygodny i przerażający. Realistyczne podejście i moc wylanych uczuć można wyczytać na każdej przewróconej stronie tej książki. Wierze, że sięgniecie po nią, aby dalej opowiadać tą historie.

8/10

Liczba stron: 184
Wydawnictwo: Czarne
Data premiery: 29.01.2019