Rok nad odwyku.

OPIS.

MOCNY I WZRUSZAJĄCO SZCZERY PAMIĘTNIK Z OKRESU POWROTU DO NORMALNEGO ŻYCIA.

Nigdy dotąd nie interesowałam się swoim zdrowiem. Bardzo chcę żyć długo i w zdrowiu. Odkryłam, że życie jest cudowne.

Ta książka to poruszająca kronika z rocznego pobytu w zamkniętym zakładzie odwykowym. Katarzyna Nowak, pisarka i dziennikarka, szczerze i wprost mówi o 18 latach swojego uzależnienia od alkoholu, narkotyków, środków nasennych i o swojej dysfunkcyjnej, choć kochającej się rodzinie. O długim procesie szukania pomocy u psychiatrów i o trudnej, ale przełomowej decyzji, kiedy w końcu sama dobrowolnie poddała się drakońskiej terapii odwykowej. Opisuje swój bunt i początkową niewiarę w sens tego, co słyszy od psychologów i innych pacjentów. Z czasem jednak zaczyna rozumieć przyczyny swoich zaburzeń, poznaje lepiej samą siebie, zaczyna wyrównywać rachunki ze światem, z rodziną. Ostatecznie udaje się jej odzyskać chęć do życia i zaczyna się nim cieszyć.

Autorka nie uwodzi czytelników, nie udaje nikogo innego, niż jest, nie ukrywa swoich upadków i wad. Suchy, pozbawiony ozdobników zapis jej szpitalnej codzienności budzi z jednej strony grozę i zdziwienie, jak można tak nisko upaść, a z drugiej sympatię i szacunek do bohaterki, która jako jedna z czterech osób kończy roczny odwyk! Ta książka pomaga uwierzyć, że warto walczyć o siebie i można życiu przywrócić utracony sens.

źródło opisu: https://www.wydawnictwoliterackie.pl/ksiazka/4714/...(?)

źródło okładki: https://www.wydawnictwoliterackie.pl/ksiazka/4714/...»

Dość interesujący tytuł sprawił, że miałam ochotę na tę pozycję. Chociaż o rodaczce nigdy wcześniej nie słyszałam to postanowiłam przeczytać jej krótką biografię. Pisarka podjęła bardzo trudny krok w dążeniu do lepszego jutra, a ja jako czytelnik jestem ciekawa co z tego wszystkiego wynikło.

Książka prowadzona w formie pamiętnika bardzo mnie przekonała. Tak wiem, że takich lektur jest wiele, ale ja akurat na tę w szczególności miałam chrapkę. Autorka postawiła na spisanie swojego roku z życia na odwyku. Jest to bardzo odważne i przeze mnie pochwalane. Wydaje mi się, że dobrze zrobiła. Tym bardziej, iż początek czyta się naprawdę szybko. Pani Katarzyna przez to zachęciła mnie do niej. A przy okazji  mam nadzieję, że dowiem się więcej informacji na temat takich odwyków, bo o tym się naprawdę mało pisze i słyszy. Z pewnością jest to temat nie banalny.

Źródło.

Lecz szybkie plusy zamieniły się na jeszcze szybsze minusy. Chęć poznania życia w takim szpitalu szybko przerodziła się w nie chęć. Być może, dlatego bo pani Kasia zaczęła mnie strasznie irytować. Zdecydowanie postawiła na prostotę wypowiedzi i niedbalstwo.

Źródło.

Z pamiętnika, który miał być arcydziełem stał się utworem do zamęczenia. Książka autorki posiada w sobie bardzo krótkie zdania, mało informacji i jeszcze mniej opisów. Jednakże za to dowiemy się o wielkich niezdecydowaniach twórczyni. Naokoło będziemy mogli w niej przeczytać. Jak to uważa, że nie jest uzależniona i nie wie po co się pojawiła w takim miejscu. A za to z informacyjnej strony jedynie czego się można dowiedzieć to minimalne treści dodane od terapeutek. Czyli moja wiedza na ten temat się nie zwiększyła,a wszystkie te informacje można również przeczytać w internecie. Uważam, że pani Nowak miała wielkie parcie na szkło. Szkoda tylko, że nie wykorzystała tego potencjału.

Źródło.

Lektura z całą pewnością jest pisana na siłę, żeby mieć się czym wybić. Co niestety się jej nie udało. Tak to jest jak nie ma się pomysłu na coś świeżego i oryginalnego. I z tego tak o to właśnie powstały wspomnienia z życia dziennikarki, która pisze bez polotu i o niczym.

Nie dla każdego ta historia i nie każdy będzie z niej po przeczytaniu zadowolony. Ja nie wyciągnęłam z niej nic nowego. Szczerze nie polecam, bo szkoda czasu na takie książki.

4/10