Podróż matki z córką.

Część I sagi napisanej ujmującym, ciepłym językiem opowiadającej historię matki i córki wobec burzliwych dziejów Polski XX w. Uwikłane w historię tworzą wbrew okrucieństwom losu ciepłą i kochającą rodzinę. Pomimo tragicznych zdarzeń, które są ich udziałem patrzą na świat z radością życia, ciepłą życzliwością i humorem. Od pierwszych stron książki wciągają nas w swój świat.

Cykl: Bez pożegnania (Tom 1)
Liczba stron: 328

WSTĘP

Rzec mogę, że nigdy wcześniej nie spotkałam się z twórczością tej Autorki. Wiedziałam tylko, że to saga składająca się z VI części. Nie czytałam opinii o tej książce, ani o innych. Po prostu nie interesowało mnie to. Zależało mi tylko na przeczytaniu czegoś polskiego, ponieważ tak dawno nie miałam nic w ręce napisane przez rodaka.
Eee... no to teraz może zacznę...
Czyli począwszy od tego, że długo zabierałam się do napisania tej o to recenzji, chciałam stwierdzić, że ta książka wywołała we mnie chwilową niechęć do czytania. Myślałam, że będzie to coś wybitnego i ciekawego, niestety rozczarowałam się, ale o tym napiszę na koniec. Do końca nie wiem co myśleć o tym czytadle. Więc myślę, że zacznę od tego.

OPINIA.

Emanuje w tej powieści styl piękny, a mianowicie poetycki, który wydawał mi się naprawdę fascynujący. Po przeczytaniu pierwszych rozdziałów byłam zachwycona, totalne WOW. Tekst jak wspomniałam wcześniej pisany poetycko i do tego w starym stylu, cóż chcieć więcej? A jednak... rozczarowanie. Mimo, że autorka widać chciała, żebyśmy wczuli się w tamte lata, to moim zdaniem coś jej nie wyszło, nie do końca sobie poradziła z tym. Mianowicie chodzi mi o to, że jest w tej lekturze wiele słów dla mnie nie zrozumiałych. Przez, które bardzo ciężko mi było się przedostać do następnego rozdziału.
Następną wadą jaką można dostrzec po zakończeniu tego opowiadania jest między innymi to iż cała historia jest o tym, że główna bohaterka o imieniu Zosia wraz ze swoją malutką córeczką Kasią chcą się dostać do ojczyzny jaką jest Polska. A zaczęło się od tego, że zostały wygnane przez władze sowieckie na Syberię. I tu się zaczyna tak naprawdę cała historia.
Zważywszy na to iż tragedia jaka spotkała główną bohaterkę jest nie do opisania. To co przeżyła Zosia i maleńka Kasia jest dla mnie nie wyobrażalne. Przeciwieństwa losów, a nawet śmierć bliskich dla nich osób tylko pokazywała mi jak bardzo są one dzielne i wytrzymałe. I za to pozytyw ode mnie. Kolejny plus za to, że pisarka bardzo dobrze opisuje wojnę. Jest to tak realistycznie opisane, że chwilowo myślałam iż bohaterowie tej książki naprawdę przeżyli to wszystko co jest w niej opisane, ale niestety to co jest w niej opisane to fikcja.
Jednak na tym pozytywne oceny do tej lektury się skończyły. "Bez pożegnania" było dla mnie katorgą. Naprawdę bardzo długo ją czytałam i wraz z przeczytaniem kolejnych rozdziałów co raz bardziej się zanudzałam. Bo ile można czytać o podróży z miejsca "A" do miejsca "B" ?

PODSUMOWANIE.

Aczkolwiek podsumowując to co napisałam wcześniej i stawiając tutaj pytanie "Czy polecam tą powieść?" Hmm.. po głębokim przemyśleniu stwierdzam, że każdy powinien sam ją przeczytać i ocenić.  Dlatego też moja ocena to:

5/10

 I jak tu uwierzyć w powszechnie głoszoną prawdę ,że ubóstwo uszlachetnia, kiedy się na własnej skórze poznało, jak nędza upodlić potrafi."...