Mrok, sekrety i morderstwo.

 

OPIS.

Igor Brudny to twardy warszawski glina, który woli nie wracać do swojej przeszłości. Tym razem może jednak nie mieć innego wyjścia.

Zielona Góra. Mężczyzna bliźniaczo podobny do Brudnego jest poszukiwany w sprawie wyjątkowo brutalnego morderstwa. Komisarz musi wrócić do rodzinnego miasta, by oczyścić się z podejrzeń i rozwikłać tajemnicę swojego pochodzenia.

Na miejscu działa już zespół śledczych dowodzony przez inspektora Romualda Czarneckiego. Brutalność mordercy nie pozostawia wątpliwości – to dopiero początek. Obecność Brudnego dodatkowo komplikuje całą sprawę. Czarnecki jest przekonany, że komisarz może okazać się kluczem do złapania sprawcy. Ale czy może mu zaufać?

Źródło opisu: Lubimyczytac.pl

Już dawno słyszałam o tej serii, ale jakoś brak czasu sprawił, iż dopiero teraz się za nią wzięłam. Jak już powinniście wiedzieć kocham zaczytywać się w polskich autorach, dlatego tym bardziej jestem zadowolona, że w końcu znalazłam chwile czasu na zapoznanie się z twórczością pana Przemysława. Z opisu wynika, że będzie to niebywale zawiła i dopracowana fabuła. 

Już od strony graficznej można rzec, iż będzie to coś mocnego, a przynajmniej tak się zapowiada. Okładka niewątpliwie powinna dać do myślenia i zapraszać do środka, a ten malunek rzeczywiście przyciąga oko. Mocne barwy czerwieni i przerażająca postać na przedniej stronie mogą spowodować, że po całym ciele przechodzą dreszcze.  Niewątpliwie jest to gratka dla konesera takiego gatunku.

Od zawsze uważał, że Kościół to instytucja z największą liczbą hipokrytów na metr kwadratowy.

"Piętno" to początek serii o Igorze Brudnym. Od wstępu można zauważyć przyłożenie się autora do szczegółów. Widać, iż chce, aby ta powieść była mroczna, a zarazem tajemnicza. Nie wątpliwie skrywa przed czytelnikiem wiele sekretów, a zarazem oddaje swój nietuzinkowy klimat. Pan Piotrowski bezproblemowo poradził sobie także z opisaniem miejsc akcji. Dobre osadzenie wątków to przecież dopiero połowa sukcesu. Sam również przyznaje, iż bardzo mu na tym zależało, aby były one oddane w jak najbardziej realistyczny sposób. A nam czytelnikom natomiast pozwala to na to, aby bezproblemowo wejść w ten fikcyjny świat. Rodak przy tym próbuje nasunąć nam myśli do jakże niegdyś głośnej sprawy z sierocińcem (przynajmniej ja mam takie wrażenie) i jak to wpływa na poszkodowanych. Ten realizm w opisach jest zdumiewający, ale niemniej jednak także  przerażający. Nawet bohaterowie, których tam poznajemy są bardzo dobrze przemyślani. Poboczne postacie także nie są nad wyraz przesadzone. Daje się ich bez trudu zapamiętać. 

Ale w ciągu trzydziestu lat pracy w tym zawodzie nauczył się jednego - nigdy nie zamykać się w kokonie własnych idei, pomysłów i koncepcji. Nie wykluczać choćby najbardziej absurdalnych i niedorzecznych tropów. I przynajmniej wysłuchać, zastanowić się, rozważyć.

Całość natomiast jest utrzymana w klimacie lekkiej grozy. Ta irracjonalna opowieść, która w prawdziwym świecie nie jest możliwa daje czytelnikowi  próbę poszerzenia wyobraźni. I warto się w tym momencie na chwilę zatrzymać i opowiedzieć w skrócie z czym mamy do czynienia. Jest to nietuzinkowa i dopracowana opowieść. A pan Przemek przede wszystkim skupił się, aby potencjalny zainteresowany nie zaznał w tej książce nudy. Bo oprócz wątku kryminalnego znajdziemy w niej elementy z najlepszego thrillera, ale także trochę z gatunku sensacyjnego. I chociaż głównym motywem w tym tytule nie jest miłość to i tak ona się pojawia, ale jest to jedynie namiastka tej historii, ponieważ fabuła skupia się przede wszystkim na strachu, który drzemie w głównej postaci, ale także o tym jak ciężko wrócić do chwil, które chce się wyrzucić ze swojej pamięci. A przy okazji razem z bohaterami odkrywamy krok po kroku prawdę.  I w tym momencie dobrze, że pan Piotrowski postawił na to, aby całość odgrywała się w Polsce. To pozwala na szybsze i łatwiejsze zagłębienie się w danej sytuacji. Aczkolwiek nie można również zapomnieć o stronie uczuciowej, która jest swoją drogą niebywale dobrze dopracowana. Jak na nie lekką tematykę pisarz porwał mnie bez reszty.

- Kto mógł zrobić coś takiego?
- Konkretnie popierdolony popapraniec.

Do słownictwa też nie można się przyczepić. Jest łatwe i przyswajalne. Nie ma w niej trudnych wyrazów, ale za to momentalnie bardziej lub mniej potrzebne wulgaryzmy, które niewątpliwie oddają emocje w danej sytuacji. Z ciekawością przewracałam kolejne stronnice, aby móc się dowiedzieć więcej i więcej. A uwierzcie mi akcja toczy się naprawdę dynamicznie. Tempo w "Piętnie" porównywalne jest do gepard polującego na swoją zwierzynę. Na początku delikatnie i spokojnie posuwa się do przodu, aż w odpowiednim czasie uderza nas ze zdwojoną siłą. I na dodatek te krótkie rozdziały pozwalające na zatrzymanie się w każdym momencie to istne arcydzieło. 

Gardził takimi amatorami, ale nie wściekał się, bo z założenia nie denerwował się na rzeczy, na które nie miał wpływu.

Dialogi również są niczego sobie. Skonstruowanie ich bardzo naturalnie pozwala na lekkie przepłynięcie przez tą książkę. Rzec można tylko jedno wartka i trzymająca w napięciu, a przy tym tajemnicza. To z pewnością idealne słowa, które oddają jej charakter. 

Arcydzieło to za mało powiedziane. Jest to pozycja idealna w swoim gatunku. Znajdują się w niej wszystkie elementy jakie powinna mieć dobra książka. Począwszy od wartkiej akcji, a kończywszy na znakomitym zakończeniu.  Idealna zarówno dla kobiety jak i dla płci przeciwnej. Każdy z pewnością znajdzie w niej coś dla siebie.

10/10

Tom I
"Piętno" 
Liczba stron: 464